یک پاراگراف

سازمان ملل متحد می گويد اکوسيستم بيابان های جهان به خاطر مشکل کمبود آب، تغييرات آب و هوايی و حتی توريسم در معرض خطر است.

برنامه محيط زيست سازمان ملل متحد در گزارشی با عنوان 'وضع جهانی بيابان ها' به بررسی جامعی از خشک ترين نواحی کره زمين پرداخته است.

اين گزارش بر اهميت حفاظت از منابع محدود آب بيابان ها برای ادامه حيات جوامع انسانی در اين اکوسيستم ها تاکيد دارد.

شفقت کاکاخل از مسؤولان برنامه محيط زيست سازمان ملل متحد می گويد بيابان ها از نظر زيست شناختی، اقتصادی و فرهنگی مناطق پويايی هستند ولی شرايط زندگی نوين آنها را به خطر انداخته است.

بیابان ها

گزارش برنامه محيط زيست سازمان ملل متحد مناطق بيابانی کره زمين را سه گونه تعريف می کند.

۱- از لحاظ وضع آب و هوا: بيابان ها مناطق خشک و بسيار خشک زمين هستند.

۲- از لحاظ زيست شناختی: بيابان ها نواحی بوم شناختی هستند که گونه های جانوری آن برای زندگی در شرايط خشک تطبيق دارند.

۳- از لحاظ فيزيکی: بيابان ها نواحی فقير از لحاظ پوشش گياهی هستند.

اين گزارش با اشاره به تعريف های عرضه شده از مناطق بيابانی می نويسد مساحت کل بيابان ها يک چهارم خشکی زمين را پوشش می دهند و ۵۰۰ ميليون نفر در آنها ساکن هستند.

بر اين اساس بيشتر اين افراد در حاشيه بيابان ها ساکن هستند و اين مناطق در معرض بيشترين خطرهای بوم شناختی هستند.

اين گزارش می افزايد مديريت نادرست منابع آب در مناطق بيابانی باعث خواهد شد تا بعضی از کشورها مانند چاد، عراق، نيجر و سوريه تا سال ۲۰۵۰ دچار کمبود بسيار شديد آب شوند.

در اين حال رودخانه ها نيز به عنوان تنها منابع آب درمناطق بيابانی در خطر دارند.

رودخانه های گاريئپ در جنوب آفريقا، ريو گرانده و کلرادو در آمريکای شمالی، دجله و فرات در جنوب غربی آسيا و آمودريا در آسيای ميانه از رودخانه های در معرض خطر هستند.

فرصت ها و چالش ها

گزارش برنامه محيط زيست سازمان ملل متحد می گويد که علاوه بر چالش های موجود برخی از فرصت های اقتصادی وجود دارند که به بهبود شرايط بوم شناختی در بيابان ها کمک می کنند.

اين گزارش از مزارع گسترده پرورش ميگو در صحرای آريزونای آمريکا و صحرای نگو اسرائيل به عنوان نمونه هايی از اين فرصت های موجود نام برده است.

برنامه محيط زيست سازمان ملل متحد همچنين می گويد در منطقه صحرای آفريقا، منطقه ای بيابانی و خالی از سکنه به بزرگی ۸۰۰ در ۸۰۰ کيلومتر وجود دارد که در صورت احداث نيروگاه خورشيدی در آن می توان نيروی برق مورد نياز همه ساکنان جهان را تامين کرد و به اين وسيله با خطر گرمايش زمين مقابله کرد.
منبع