یک پاراگراف

برای محدود کردن خطرات ناشی از گازهای گلخانه ای در سال ۱۹۹۷ قراردادی توسط ۱۶۰ کشور امضاء شد. هدف از این قرارداد محدود کردن تولید گازهای گلخانه ای به میزان ۸ درصد تا سال ۲۰۱۲ است.

این قرارداد توسط برخی از کشورها، ازجمله آمریکا که ۳۶ درصد گازهای گلخانه ای را تولید می‌کند ، پذیرفته نشده است.

ایران نیز پس از مخالفت های زیاد در داخل این کشور، اخیرا به این پروتکل ملحق شده اما از جمله کشورهایی است که در حال حاضر تعهدی به این پروتکل ندارد.

در حالی که سرمایه گذاری کشورهای توسعه یافته در کشورهایی نظیر ایران می تواند در کاهش گازهای گلخانه ای در سطح جهان از یک سو و پاکیزه شدن صنایع در ایران از سوی دیگر منجر شود، ایران تا به امروز با وجود پیشنهادهایی که از سوی برخی کشورهای اروپایی دریافت کرده است، هنوز نتوانسته چنین سرمایه هایی را به کار گیرد.

معصومه ابتکار، رئیس سابق سازمان محیط زیست ایران، در این باره می گوید: "در دولت قبلی روی این مسئله مواضع روشنی وجود داشت و همچنین ایران در مذاکرات کیوتو نقش موثر و حتی نقش راهبری داشت. ممکن است در مقطع کنونی که مسائل مختلفی پیش روی دولت و مسوولان است این مسئله، اولویت تلقی نشود."

کنترل بخش هایی از صنعت ایران، مثل صنایع پتروشیمی و نیروگاه ها که به لحاظ نوع فعالیتشان مسئول بخش مهمی از آلودگی های موجودند نیز از جمله مسئولیت های دولت هستند. صنعت خودرو یکی ازمهم ترین بخش ها در این زمینه است.

در حالی که بسیاری از خودروسازان بزرگ جهان به سمت سوخت های جایگزین و خودروهای هیبرید (خودروهایی که با بنزین و برق کار می کنند) می روند، در شهرهای بزرگ ایران، خودرو ها یکی از منابع مهم آلودگی محسوب می شوند.

مسعود مهاجر، کارشناس حمل و نقل در ایران، در این باره می گوید: "اتومبیل های کهنه باید از جرگه ترافیک شهری خارج شوند اما طرحهای مربوط به نوسازی ناوگان ها با سرعتی که پیش بینی می شد، پیشرفت نکرد یعنی قرار بود سالانه دویست هزار خودرو کنار گذاشته شود اما در سالهای اخیر سالانه 10 و بعضی سالها 20 هزار خودرو از رده خارج شد. تنها در سال گذشته بود که حدود صد و پنجاه هزار خودرو فرسوده از رده خارج شد."

سازمان های غیر دولتی

حفظ محیط زیست در کشورهای توسعه یافته به عنوان یک امر آموزشی نیز مورد توجه قرار گرفته است. اما برای ارتقا سطح دانش در این زمینه باید از کجا شروع کرد؟

مژگان جمشیدی ، خبرنگار حوزه محیط زیست در ایران می گوید: "در درجه اول فرهنگ سازی باید در بین دولتمردان و تصمیم گیران و در واقع بین مسئولان رده بالای دولتی انجام گیرد تا در تصمیم گیری هایشان ملاحظات محیط زیستی را به شکلی مد نظر قرار دهند."

در بسیاری از کشورهای جهان، سازمانهای غیر دولتی نقش بسیار موثری در تصمیم گیری های دولت در زمینه محیط زیست دارند. تجمع هایی که از طریق این موسسات سازمان دهی می شود گاه بر تصمیمات و حتی قوانین موجود نیز تاثیر می گذارد.

فرخ مستوفی، که خود مسئول یک سازمان غیر دولتی محیط زیست بوده، در مورد وضعیت این سازمانها در ایران چنین می گوید: "سازمان های غیر دولتی ایرانی مخصوصا در بخش محیط زیست به دلیل نداشتن امکانات و بودجه و عدم حمایت عملا از یک حرکت فعال باز مانده اند و اعتماد به نفسی که در سازمانهای غیر دولتی کشورهای دیگر وجود دارد در سازمانهای ایرانی وجود ندارد و آنها بسیار محتاطند و سعی می کنند که کمتر آفتابی شوند و کمتر اظهار نظر کنند."

منبع