نیم‌نگاهی به پیدایش و سیر تحول تانگو
به عقیده اکثر صاحبنظران، تانگو در محله‌های فقیرنشین بوئنوس آیرس، پایتخت آرژانتین، شكل گرفت و در دنیایی پدید آمد كه در بین سالهای ۱۸۵۰ و ۱۸۸۰ میلادی به موزیسینها و آرتیستهای خیابانی، دلالان محبت و زنان روسپی تعلق داشت. 
این انسانها بیش از همه مهاجرانی بودند كه برای یافتن زندگی بهتری راهی قاره آمریكا شده بودند و هنگام رسیدن به مقصد، نه دنیایی شیرین كه بیكاری و بزهكاری انتظارشان را می‌كشید. به هر حال موسیقی و رقص مرهمی بود بر دردهایشان و دلتنگیهای آنها برای زادگاهشان. این جو و فضا زمینه‌ای فراهم آورد برای پیدایش تانگو.
شكلها و سبكهای گوناگون موسیقی و رقص فرهنگهای مختلف، مثل Candombe از آفریقا، Havanera از كوبا، Flamenco از اندلس اسپانیا، Canzzone ازجنوب ایتالیا و به ویژه ترانه و آواز مخصوص كولی‌های آرژاتنین، موسوم به Milogna در این دنیای كوچك درهم ادغام شدند.
یكی از آلات موسیقی مهم در شكلگیری تانگو آكوردونی موسوم به نام باندونئون محسوب می‌شد كه ساخته یكی از سازندگان آلات موسیقی در آلمان به نام Band بود. با یاری این ساز بود كه شكل اولیه تانگو به وجود آمد و در آستانه قرن بیستم میلادی به شهرت رسید.
یكی از مطرحترین نوازندگان این ساز در دهه سی میلادی،Astor Piazzola بود كه با توانایی و خلاقیت خود، در تكوین تانگو نقش مهمی ایفا كرده است.
در آن زمان، طبقات بالای جامعه به تانگو با دیده حقارت نگاه می‌كردند، چون این موسیقی از مناطق فقیرنشین برخاسته بود و از جمله در روسپی‌خانه‌ها تانگو می‌رقصیدند. اما در حول و حوش سال ۱۹۱۰ بود كه تب تانگو اروپا و شهرهای بزرگی چون پاریس را فرا گرفت و رقص تانگو به رقص مد روز بدل شد.
Bildunterschrift: Großansicht des Bildes mit der Bildunterschrift: کارلوس گاردل، سمبل آواز تانگواز این تاریخ به بعد، جایگاه تانگو در خود آرژانتین هم تغییر كرد. ستارگانی چون كارلوس گاردل كه در سال ۱۹۱۸، آواز تانگو را پدید آوردند، با ترانه‌های خود صحنه موسیقی بوئنوس آیرس را متحول كردند. ناگفته نماند كه آواز گاردل نماد آواز تانگو محسوب می‌شد.
موفقیت تانگوی آرژانتین همواره رابطه‌ای تنگاتنگ داشته با سیر سیاسی و اقتصادی این كشور. در دهه سی میلادی كه ارتش و نظامیان، زمام امور در آرژانتین را در دست گرفتند، تانگو هم كم و بیش از صحنه محو شد.
در مقابل دهه چهل میلادی را كه در طی آن صنایع آرژانتین سالهای پررونقی را می‌گذراندند، می‌توان دوران اوج و شكوفایی تانگو دانست. در این دوران بود كه بسیاری از كشاورزها به شهرهای بزرگ مهاجرت كردند و در عرض مدتی كوتاه، تعداد زیادی كافه‌های رقص باز شدند كه محفلی بودند برای علاقمندان به موسیقی و رقص تانگو.
در سال ۱۹۵۵، ارتش آرژانتین دست به كودتا زد و خوان پرون، رهبر این كشور را سرنگون كرد. در پی این رویداد تاریخی مهم از محبوبیت تانگو نیز به‌تدریج كاسته شد. جوانهای آرژانتین بیشتر جذب موسیقی راك می‌شدند و اركسترهای رقص هم روز به روز طرفداران خود را از دست می‌دادند.
در این دوران تلخ ركود تنها یك آهنگساز بزرگ موفق شد اركسترش را حفظ كند Osvaldo Pugliese كه یكی از بزرگترین چهره‌ای تانگوی آرژانتین به شمار می‌آید. باید گفت كه در واقع از اواسط دهه هشتاد میلادی تانگوی آرژانتین به اندیشه‌ای غمگین بدل شده كه می‌توان آنرا در قالب رقص ارائه كرد، رقصی كه امروزه در سراسر جهان شناخته شده و محبوب است.
منبع: دویچه ووله