یک پاراگراف

بمرور مطالب وبلاگ را به اینجا منتقل می کنم. کار پر زحمتی است. خبرهای ناخوشایندی از تصویب بودجه سال آینده و سهم آموزش عالی به گوش می رسد. نظیر این لینک . نکته جالب این است که کسی نیست بگوید کشوری که می خواهد توسعه پیدا کند با اکابر توسعه پیدا می کند؟ چقدر توانسته اید جلوی فرار نخبگان را بگیرید؟ کشور که از لحاظ علوم پیشرفته تحریم است باور کنید الان تحقیقات ما یکجور گدائی آبرومندانه است! وقتی دانشگاهی پول حقوق کارمندان و اساتیدش را ندارد چقدر می تواند مقاله های روز دنیا را برای تحقیقاتش تامین کند؟ آنوقت مجبور می شویم ایمیل نویسنده مقاله را پیدا کنیم مکاتبه کنیم و با التماس و البته محبت طرف مقابل مقاله ای را بگیریم؟ چقدر تزها را به واسطه نبود منابع مالی محدود کنیم به استفاده از روشهائی که دیگر در دنیا قابل قبول نیستند؟ اگر چند خطی رتبه علمی ما در دنیا بالا آمد آنهم به ضرب و زور مقاله و ... کافی شد؟ مایه شرمساری است اگر آمار محققانی را که هر ساعت برای ویزا گرفتن و کوچ از ایران به اداره های گذرنامه مراجعه می کنند بیان کنیم. از طرفی بودجه ها را کم می کنیم و به نور چشمی ها بودجه های نوبرانه عنایت می کنیم از طرف دیگر از دانشگاهها می خواهیم استقلال مالی پیدا کنند و از طرف دیگر هیاهو می کنیم که آی ملت شهریه ها را می خواهیم کاهش دهیم؟ عوام فریبی تا کی؟ کو ذره ای عمل؟ البته خوب می توانیم زور بگوئیم! و مظلوم چزانی کنیم؟ اگر بر جفائی که بر علم و عالم در ایران می شود بخواهیم نقل حدیث کنیم مثنوی هفتاد من کاغذ هم بیشتر می شود. فقط این را می گویم: به جای اینکه شعار بدهیم "دانائی توانائی است" اول باورش کنیم  و بطور قطع بدانید اگر با جامعه علمی و نخبگان کشور اینگونه رفتارها ادامه پیدا کند مقصدمان به ترکستان است. ...شاید این بحث را در روزهای بعد ادامه اش دادم