یک پاراگراف

در گفتارهای پیش گفتیم که یکی از اهداف ثانوی  که شاید از مهمترین اهداف برخورد بیگانگان با فرآیند تکوینی و تکاملی انرژی هسته ای ایران است همان به رکود و بن بست کشاندن بخش علمی کشور است. اگر تهدید های پس پرده این موضوع را در نظر بگیریم شاید تهدید نظامی اولین باشد. و یا بهتر است بگوئیم نمایان ترین است. ولی اگر عمقی تر فکر کنیم برای عقیم گذاشتن اهداف بیگانه یکی از موارد توجه ما همان بخش علوم و تحقیقات دانشگاهی است. اگر محققان یک کشور اعتماد خود را از حکومت از دست بدهند نه تنها در فکر تحقیقات مدرن نخواهند بود بلکه در فکر پیدا نمودن گزینه ای برتر خواهند بود و نتیجه آن فرار مغزها خواهد بود. شخصی که با هزینه فراوان بیت المال، حدود 20 سال از مزایای تحصیلات و بودجه مملکت استفاده نموده است بدلیل سیاست های غلط و غیر قابل توجیه نا گزیر و یا حتی تشویق به ترک دیار خود خواهد شد و صد البته با اکراه در خدمت بیگانه قرار خواهد گرفت. شکی هم نیست که یک گلدان برای پروراندن گلها نیاز به بستر و خاک مناسب دارد. پس گلدان مناسب و بستر مناسب را چرا در همین مملکت فراهم نکنیم؟ اگر فرض کنیم بنا بر سیاستی باید بخش نظامی تشویق شود و کارمندان این بخش با بودجه های مناسب به کار بیشتر ترغیب شوند حال باید دید که آیا بهتر است همین متخصص را در داخل کشور باید با سرمایه گذاری بیشتر تربیت کرد یا بر عکس بدلیل همین نادیده گرفتن محققان و دانشجویان دانشگاههای ایران و عدم تخصیص بودجه مناسب و حمایت های کافی همین اندک محقق را هم فراری دهیم؟ اگر نگوئیم ایمان مذهبی، آیا حداقل عرق ملی این عزیزان برای توسعه پایدار نیروهای انسانی در بخش های مختلف مملکت خصوصاً در بخش های نظامی کافی نیست؟ پس وقت آن رسیده به جای توجیه های غیر منطقی در کاهش سالیانه بودجه آموزش عالی و تحقیقات برای چند سالی هم که شده و در این سنوات که شعار ما "دانائی محوری" است ، نسبت به تقویت این بخش همت کنیم. یکی از مظاهر تقویت این بخش هم سرمایه گذاری کلان در فراهم نمودن امکانات رفاهی برای نیروی انسانی شاغل در این بخش و دیگر تجهیز آزمایشگاهها و لابراتوارها و ترمیم وسایل کهنه است. ...ادامه دارد با عنوانی دیگر