یک پاراگراف

خواسته ام نظرات واقع گرایانه ای داشته باشم و کمتر در خیالات سیر کنم هر چند معتقدم آرزو بر جوانان عیب نیست! در پاسخ به بی تفاوت نبودن به آنچه پیرامونم را احاطه نموده است نیز همیشه انتقاد سازنده را چه از جانب خودم و چه بر خودم روا دانسته ام. به همین جهت اگر بخواهم نظر غیر واقعی یا از روی هر چیز هم بنویسم سعی می کنم ننویسم بنابراین به نوشته هایم ایمان دارم!

الغرض! بنا بر احوالی که در چندین و چند سالی که بر منابع طبیعی دانشگاه شیراز رفته است و نشیب و کمی فرازهائی که داشته است ضمن سپاس فراوارن و قدردانی افرادی که نام همیشه جاویدشان بعنوان مؤسسان در اسناد صدها صفحه ای موجود خواهد ماند بد نیست در کنار انتقادها باید به نیمه پر لیوان که اتفاقاً در این چند ماه اخیر با شدت بیشتر آن روبرو شده ایم نگاهی داشته باشیم. روندی که اگر سرعت آن بنا بر احساس فوریت آن بیشتر شود به نتایج امیدوار کننده ای منتهی خواهد گردید.

در دوران ریاست جناب آقای دکتر افشاریفر که کمی بیشتر از یکسال از آن می گذرد شاهد جهشی جدی در اجرائی شدن برخی تصمیم ها در خصوص دانشکده منابع طبیعی هستیم. هر چند بنابر بعضی نظرها مجموعه عوامل چیزی جز این اقدام ها را بعد از 14 سال پیگیری بر نمی تابید ولی عقیده حقیر چیزی جز این است بطوری که هیچ گاه نباید شاهد تضییع حقوق زحمت کشان باشیم. به همین منظور و بدون ذکر جزئیات باید نام افرادی چون دکتر افشاریفر و البته و صد البته جناب آقای دکتر صادقی ریاست محترم دانشگاه که با حمایت جدی مالی و پیگیری مجدانه خویش در این راه قدم بر می دارند را با افتخار ذکر نمود. اینجانب مطمئن هستم تک تک درختان جنگلی جنوب ایران، مراتع سرسبز، روستاهائی که دیگر با سیلی ویرانگر نابود نمی شوند، مردم روستائی که چاههای پر آبی پیدا خواهندنمود، صنایعی که به صنایع سبز ایران تبدیل خواهند شد، مردمی که در نقاط شهری و روستائی در پارکهای جنگلی آینده جانی دیگر پیدا میکنند و به یک سخن کلیه جاندارن استان فارس و مناطقی که از برکات علمی و اجرائی این دانشکده بهره مند خواهند شد درود جاودانه خود را به افتتاح کنندگان و بالابرندگان تابلوی دانشکده ی منابع طبیعی خواهند فرستاد و چه زیباست آن روز و جاودان.

اینهم عنوان زیبای پیامکی مطلب امروز:

اگر خواننده این سایت باشید مطلعید که قرار بوده در پایان هر مطلب یک عنوان زیبای پیامکی از زیباترین جملات را ذکر کنم. اما این بار مطلبی زیبا و یک پیش بینی را ذکرمی کنم شاید اسمش رابشود بگذاریم طنز:

می گویند

اگر در اخبار شنیدید که با زلزله کمتر از 2 ریشتر از میان یک مموعه چند هزار نفری ساکن در یک دانشکده فقط 9+2 نفر استاد دکتری تخصصی دانشگاهی بعلاوه 4 نفر کارمند و چند نفر دانشجوی ارشد و لیسانس در زیر پمپ آبی خدای ناکرده مدفون شدند به بخش مدیریت مناطق بیابانی دانشگاه شیراز که دیوارهای کاذب حرف اول معماری آنرا می زند بروید.

همچنین اگر شنیدید یک هواپیمای جت دیوار صوتی را شکست بعد در اثر فرو ریختن همه پنجره ها همه افراد یک مجموعه زخمی شدند مثلاً حتی ساکنان ساختمان 150 متری بخش ذکر شده بالا، ولی در یک ساختمان 2600 متری هیچ شخصی آسیب ندید آن بخش نیز در چند صدمتری بخش مدیریت مناطق بیابانی است و جائی نیست جز بخش خاکشناسی! البته اشتباه نکنید علت زخمی نشدن افراد در این ساختمان شیشه های نشکن نیست بلکه این است که با گذشت قریب به یکسال از افتتاح آن هنوز کسی در آن ساکن نشده است! بالاخره دارندگی است و برازندگی!

و در پایان:

دلم تنگ است:

دلم تنگ است، دلم اندازه حجم قفس تنگ است،سکوت از کوچه لبریز است، صدایم خیس و بارانی است، نمی دانم چرا در قلب من پائیز طولانی است.