یک پاراگراف

امروز ۱۲ اردیبهشت و روز معلم بود که به نوبه خودم به همه معلمان و اساتید تبریک و تهنیت عرض می کنم. البته امروز معلم سال اول ابتدائی خودم هم میهمان من در منزلمان در شیراز بود، هر چند به دلیل بیماری پدر و معالجات ایشان بود ولی بهر ترتیب برای من بسیار مغتنم بود. بله معلم سال اولم همان مادر گرامیم. ابتدا نمی خواستم پدر و مادر را تنها در منزل بگذارم و به مراسم بزرگداشت روز معلم بروم ولی اصرار ایشان باعث شد که در مراسم امسال حضور داشته باشم.

دانشگاه شیراز امسال اما کار نیکی انجام داده بود و آن دعوت از خانواده اساتید هم برای جشن و ضیافت شام بود. این مهم هر چند از نظر مالی شاید هزینه زیادتری از دعوت انفرادی اساتید نداشت اما در عوض تاثیر بسیار مثبتی در اولین قضاوتها در مورد هیئت رئیسه جدید دانشگاه داشت. که من هم به نوبه خودم تشکرم را ابراز می کنم. امیدوارم که هیئت رئیسه محترم جدید در این جورچین دانشگاه شیراز قطعه های گم شده ای به نام مسکن اساتید، افزایش حقوق، امکانات رفاهی، شانیت فراموش شده اساتید، بهداشتی و درمانی و ... اساتید را که به نظر می رسد سالهاست گم شده است یا ناجور چیده شده است را بیاید و نیکو بچیند، ان شا الله.

البته یکسری شایعه هم حول و حوش این میهمانی نیز بود که ما آنها را در حد شایعه می دانیم و امیدوارم در مطالب بعدی با رد آنها بگویم که آنها فقط شایعه بیش نبودند.

نکته جالب میهمانی بارانی بودن آن و نیمه کار ماندن جشن و انتقال نماز و ناهار به باشگاه دانشگاه بود. و سالنی که به اسم دانشگاهیان است ولی ما بندرت از آن استفاده می کنیم نیز شاهد غذا خوردن صاحبان اصلی خود بود. به هر حال به قول جناب آقای دکتر مرزوقی معاون آموزشی دانشگاه اینهم شد خاطره ای فراموش ناشدنی. البته دیدار و گپ و گفت با همکاران هم دانشگاهی نیز که نهایت لطف این جلسه بیاد ماندنی بود که چیزی نمی تواند جای آنرا بگیرید.

در پایان بار دیگر از زحمات کلیه عزیزانی که در هر کسوتی جهت اینگونه مراسمها بی دریغ خدمت می کنند را ارج می نهیم.