یک پاراگراف

یکی از شهرهای تاریخی و زیبای کشورمان ایران که از کانونهای جهانگردی است شیراز است. در همین ارتباط خبری از شیراز آنهم در روز چهارم فروردین امسال نظرم را جلب کرد. صف خودروها براي ورود به شيراز به ‪ ۱۵‬كيلومتر رسيد - بله خبر بدی نیست اما با توجه به سه سال زندگی در این شهر و همچنین سر و کار داشتن با برخی مشکلات و مسائل شهری شیراز بد ندیدم نکته ای را یاد آور شوم. شکی نیست که شیراز علیرغم پتانسیلهای خوب گردشگری مظلوم مانده و ترقی چندانی نداشته. همیشه مثالی را کنار ستونهای تخت جمشید میزنم و آن اینکه اگر اصفهانیها همچنین اثری را کنار شهرشان داشتند شهر جدید - درآمدزا و توریستی - جدیدی از منافع آن و درکنار آن بنا می کردند! این مثال را زدم برای اینکه مقصر اصلی را در این راستا مسئولین استان و شهر و بطور غیر مستقیم مردم شهر شیراز و استان فارس بدانم. چرا که مردم یک خطه هستند که می توانند با حساسیت نشان دادن و خواستن از مسئولین مرتبطشان موتور حرکت آنان شوند و طبیعتاْ در این گردونه و سیستم است که مدیران لایق و با ابتکار به ظهور می رسند. نکته دیگر عدم همکاری بین مسئولین است. یک مثال در این زمینه وضعیت اسفناک حافظیه است. اگر به حافظیه ( وضعیت اکثر نقاط توریستی شیراز به همین وضع است از همه بدتر شاهچراغ و ... است ) سری زده باشید از لحاظ ابنیه تفاوتی در توسعه آن یعنی در احداث مراکزی کنار آن برای پارکینگ اتومبیل - اغذیه و کافه تریا و خلاصه آنچه که مقتضای این اماکن در دنیاست بین ۴۰سال پیش تا بحال نمی بینید. در صورتیکه کنار آن یعنی ساختمان دانشکده علوم دانشگاه شیراز است که مسئولین دانشگاه شیراز- از خدا می خواهند کسی بیاید اینجا را بخرد تا دانشکده ای جدید را در محل پردیس ارم احداث کنند. چون این امر کمک زیادی می کند تا هزینه های پراکندگی ساختمانهای دانشگاه شیراز هم کاهش یابد. خب الان فقط یک هماهنگی بین این دو دستگاه دولتی می ماند و بقول معروف یک مرد عمل می خواهد و بس تا فکری به این سادگی و روشنی را بپزد و جامه عمل بپوشاند. در اینصورت و موارد مشابه است که شیراز از لحاظ توریستی می تواند با فراهم نمودن و بهینه سازی امکانات خود باکی از تغداد زیاد مسافران نداشته باشد. مسئله ای که الان در اصفهان کاملاْ حل شده است. اگر دنیای مسافر و جهانگرد هم به اصفهان بیایند برای اسکان و سایر امکاناتشان همه چیز فراهم است. بهر صورت هر چند در این سالها تحرکی کوچک را در شیراز احساس می کنم ولی به نظر میرسد عقب ماندگیها آنقدر زیاد است که یک عزم واقعاْ مردمی برای تحرک بخشی به مسئولین و بالابردن خواسته ها لازم دارد تا شیراز به جایگاه شایسته خویش باز رسد.