یک پاراگراف

از طریق ایمیل، کامنتها، پیامک ها و تلفنهای دوستان و دانشجویان مورد توجه و عنایت بخصوص پس از دو سخنرانی عمومی قرار گرفته ام بطوریکه بیش از پیش احساس مسئولیت بیشتری در این رابطه ها می نمایم.

من در این مطلب خواستم از همه و همه و همه تشکر بیکران خود را داشته باشم و بعنوان نمونه یکی از متنهای زیبا که همراه شعر زیباست را آوردم.

البته من همیشه خود را دانشجو می دانم و این شعر را هم به همه شما که اساتید عزیز خودم هستید تقدیم می کنم.

در یک کلام: خاکی پای همه شما هستم.

===

یکی از متنهای ارسالی :

---

استاد گرانقدر دانشکده کشاورزی و منابع طبیعی، اقای دکتر افضلی؛
به نمایندگی از دانشجویان مرتع و آبخیزداری ورودی 88 از زحمات دلسوزانه جنابعالی در طول سال تحصیلی 91-90 صمیمانه سپاس گذارم و به جنابعالی خداقوت می گویم.
روزی که در همایش "بزرگداشت روز جهانی محیط زیست" کف زدن های حضار به ویژه دانشجویان قطع نمی شد همه می دانند جنابعالی از اساتید محبوب دانشکده و کشور هستید. دستان پرمهر شما را به پاس زحمات ارزشمندتان به ویژه در همایش ها و سخنرانی هایی که نشان از تلاش های بی‎دریغ و شایسته جنابعالی یرای این مرز و بوم و نگرانی مسئولانه جنابعالی در خصوص مشکلات زیست محیطی پیش آمده(خصوصا مسئله گرد و غبار در غرب کشور که خودم اکنون کاملا آن را حس می کنم و متاسفانه چهره شهر ما را که نگین کردستان و آذربایجانغربی می باشد نسبت به قبل زشت کرده است)در کشورمان می باشد، می‎بوسیم و هر چند در تشکر از این زحمات شایسته و لازم بود که بخش مدیریت مناطق بیابانی به صورت خاص تقدیر به عمل آورد که متاسفانه کم لطفی کردند... اما دلگرم به وعده الهی برای پاسداشت و تقدیر حقیقی و شایسته از مجاهدت علمی جنابعالی هستیم و از درگاه خداوند متعال برای حضرتعالی دوام توفیقات و طول عمر با عزت مسئلت می‎نماییم.

گفت استاد مبر درس از ياد
ياد باد آنچه بمن گفت استاد
هيچ يادم نرود اين معني
كه مرا مادر من نادان زاد
پدرم نيز چو استادم ديد
گشت از تربيت من آزاد
پس مرا منت از استاد بود
كه به تعليم من استاد استاد
هرچه دانست بياموخت مرا
غير يك اصل كه ناگهته نهاد
قدر استاد نكو دانستن
حيف استاد بمن ياد نداد
(ايرج ميرزا)