یک پاراگراف

... " سرشو میزارن رو سنگ و روش گل میزارن .... گریه خانمها .... یکی از ملائکه میخواد ببرتش جهنم ولی اون یکی میگه نبر آی آی ...."

از شما خواننده محترم به خاطر این شروع غم انگیز یا بهتر بگویم ترسناک پوزش میخواهم. قضیه این است که رفته بودیم ختم همسر آقای کشاورز - راننده محترم سرویسمون - نکته ای که برای همکاران دانشگاهی حاضر در جلسه جالب و یا شاید انتقاد آور بود همین رسم و رسومی است که مداحان در انتخاب شعرها و آوازهایشان دارند یعنی به جای اینکه تسلی خاطر باشد به عکس تسری اندوه است.

حاشیه مطالب:

یکی از خوانندگان گرامی برایم ایمیل زده بود که چرا از شیراز اینقدر ایراد می گیرم. شیراز مردمان با صفائی دارد و اینها ... باید در پاسخ به این دوست عزیز عرض کنم که خاطر شیراز پیش اینجانب خیلی عزیز است که دقت می کنم و وقت گذاشته و سعی می کنم با نوشته هایم نسبت به بهبود وضعیت کمک کنم. نوشته های من هر جا بوده همراه با پیشنهاد هم بوده است و اعتقادم این است که شهرهای بزرگی مثل شیراز که کلانشهرهای ایران و در قیاس منطقه ای صادر کننده فرهنگ می باشند لزوماً باید دائم در ویرایش و آموزش باشند و ساکنان آن در این خصوص فوق العاده حائز اهمیت هستند من درنوشتن هم دستاوردها و پیشنهاد های شخصی و اکثراً برگرفته از منایع علمی را با شما مطرح می کنم و هم بسیاری نظرات را می گیرم که گاهاً بهره ام از نظرات بیشتر است و همین مرا تشویق به دوباره نوشتن میکند. برخی از رفتارها نیز خاص جامعه ایرانی یا جهانی است و مختص شیراز نیست.